یکی از مسائلی که در چند دهه اخیر مدنظر بوده است، تعریف فرهنگ شادمانی در ایران و پیوند و تضادهای آن با نظام‌های هنجاری و فرهنگ رسمی جامعه است. به نظر می‌رسد برای تحلیل و نقد موضوع مذکور، نخست باید منابع فرهنگی شادمانی در ایران معرفی و سپس رابطه فرهنگ شادمانی- به‌مثابه عنصری که بیشتر با قطب هیجانی مرتبط است- با قطب هنجاری جامعه بررسی شود و ویژگی‌های آن، از جمله چندصدایی، آستانگی و دیالوجیکال شرح داده شود. این رویکرد می‌تواند بر تبیین و تعریف فرهنگ شادمانی در ایران و ایجاد نگاهی واقعیت‌محور به آن مؤثر باشد. بر این اساس در این مقاله، نخست به معرفی منابع یادشده به‌عنوان منابعی متنوع از فرهنگ شادمانی پرداخته و سپس رابطه آن با نظام‌های هنجاری و فرهنگ رسمی بررسی شده است.